Jan Fryderyk Tschepius, znany również jako Trzepski czy Czepski, urodził się około roku 1715 w Działdowie i zmarł po 1770 roku. Był wybitnym polskim lekarzem oraz autorem wierszy okolicznościowych, których twórczość pozostaje w pamięci ze względu na swoje znaczenie dla kultury.
Pochodził z renomowanej na ziemi działdowskiej rodziny mieszczańskiej, będąc synem ewangelickiego pastora Samuela (1678-1750) oraz Marii Neumann. Jego rodzina składała się z pięciu braci, w tym Samuela Ernsta (1704-po 1761), który również odznaczał się jako poeta, tłumacz oraz bibliotekarz Biblioteki Wallenrodzkiej w Królewcu.
W dniu 17 kwietnia 1734 roku Jan Fryderyk Tschepius został immatrykulowany na wydział medyczny królewieckiej uczelni Albertyna. Następnie kontynuował studia na Uniwersytecie w Halle, gdzie w 1742 roku uzyskał dyplom doktora medycyny. Po ukończeniu edukacji, pracował jako fizyk w miejscowości Wystruć, a także pełnił funkcję radcy dworu.
W literackim dorobku Tschepiusa zachowały się dwa znane utwory poetyckie. W związku z promocją doktorską jego przyjaciela Michała Scheiby z Brodnicy, która miała miejsce 3 lutego 1739 roku w Królewcu, Tschepius stworzył wiersz w języku polskim. Utwór ten został opublikowany na końcu obronionej rozprawy, zatytułowanej Dissertatio inauguralis medica, sistens quaedam Plicae pathologica, germ. Juden-Zopff, polon. Kołtun, Królewiec 1739.
Dodatkowo, Jan Fryderyk był współautorem wiersza, który wspólnie z bratem Samuelem Ernstem poświęcił pamięci zmarłego w październiku 1738 roku profesora medycyny w Królewcu, Macieja Ernesta Boretiusa (Boreckiego). Ten utwór, także napisany w języku polskim, ukazał się pod koniec 1738 roku w Królewcu, wydany przez Jana Fryderyka Reussnera.
Oceń: Jan Fryderyk Tschepius